«Μια άλλη ματιά προς την Ρωσία» από τον Αλέξανδρο ΛάτσαΈνας φίλος μου εμπιστεύτηκε πρόσφατα την απογοήτευσή του για την απόλυση
της Nicole Bricq από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ. Ο τελευταίος, μου είπε, πρέπει κατά τη γνώμη του, να έχει υποκύψει στις
πιέσεις του οικονομικού και ενεργειακού λόμπι.Αυτός ο φίλος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο γαλλικός πολιτικός κόσμος δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να αντισταθεί ενάντια στην επίδραση των οικονομικών λόμπι.

Αυτή η συζήτηση έλαβε χώρα πριν από λίγες εβδομάδες και πρόσφατα, μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση πραγματοποιήθηκε στην εκπομπή απόψε ή ποτέ του Frederic Taddei μου θύμισε τη συζήτηση που είχα σε ένα μικρό καφενείο κοντά στην πλατεία Trubnaya.Μια από τους καλεσμένους της εν λόγω εκπομπής ήταν η Marie France Garaud, ιστορική γκωλικίστρια.Εξήγησε με τον τρόπο της την σύντομη ιστορία της γαλλικής πολιτικής μετά τον πόλεμο. Η εξήγησή της σίγουρα εξέπληξε τις νεότερες γενιές. Σύμφωνα με την ίδια, οι έννοιες της δεξιάς και αριστεράς δεν υπάρχουν σήμερα παρά μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Πριν, υπήρχε από τη μια πλευρά το  κόμμα του προέδρου (η ένωση όλων των Γάλλων που εμπιστεύονταν τον  Στρατηγό Ντε Γκωλ), και από την άλλη πλευρά, ορισμένοι νοσταλγοί τωνμικρών κομμάτων της 4ης Δημοκρατίας.

Αργότερα, η πολιτική σκηνή χωρίστηκε μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιπάλων της μαρξιστικής οικονομίας, ιδίως υπό του Πομπιντού και μετά του Ζισκάρ

Ο γκωλικός πατριωτισμός ξεθώριασε σιγά-σιγά, με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1981, με την εκλογή του Φρανσουά Μιτεράν, εμφανίστηκε η ιδέα της ένωσης της μαρξιστικής και μετα-μαρξιστικής αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα έχοντας αρνηθεί εν τω μεταξύ τη σοβιετική κληρονομιά στο Συνέδριο του 1972 και έπεσε εκλογικά απότομα.Η εμφάνιση ενός αριστερού μπλοκ θα έχει ως άμεση συνέπεια την αγκύρωση ενός δεξιού μπλοκ, γύρω από το κόμμα για τη Συγκέντρωση για τη Δημοκρατία, το RPR, το οποία το 2002 θα γίνει η Ένωση για την Προεδρική Πλειοψηφία ή UMP.Ο δικομματισμός αριστερά/δεξιά που εμφανίστηκε θα βασιστεί από την αρχή σε μια σχεδόν μοναδική απλοποίηση: η αριστερά είναι λαϊκή και εργατική, ενώ η δεξιά είναι αστική και συντηρητική.

Ωστόσο, το 1999, η προφανής προδοσία της γκωλικής κληρονομιάς μέσω της εκποίησης της γαλλικής  κυριαρχίας μεταξύ άλλων μέσω της ολοκλήρωσης στην Ευρώπη, θα οδηγήσει στις πρώτες φάλτσες νότες. Εμφανίστηκε ένα νέο ρήγμα, και χώρισε όσο τη δεξιά όσο και την αριστερά. Σε κάθε μπλοκ, υπάρχει ένα πλειοψηφικό προ-ευρωπαϊκό ρεύμα και ένα μειοψηφικό πατριωτικό ρεύμα που συνυπάρχουν
χαοτικά.

Οι πατριωτικοί της δεξιάς όπως και της αριστεράς, εκφράζονται χοντρικώς με τον ίδιο τρόπο: εγκαταστάθηκε έν ς συμβιβαστικός θεσμικός δικομματισμός, που επιτρέπει μια τελείως ψεύτικη εναλλαγή (οι ηγέτες των κυριότερων κομμάτων της δεξιάς και αριστεράς συμφωνούσαν σχεδόν σε όλα) ενώ οι μετακινήσεις της κυριαρχίας του γαλλικού κράτους εντάθηκαν προς τις κοινοτικές αρχές, είτε στο πολιτικό, οικονομικό, χρηματοπιστωτικό τομέα είτε και στον έλεγχο των συνόρων.

 Όλα αυτά συνέβαλαν στο ότι η Γαλλία σήμερα δεν μπορεί τελικά να θεωρηθεί ως ένα  έθνος, αφού  στερείται εντελώς της κυριαρχίας
από και στο εξής, ενώ η κυριαρχία αποτελεί το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του κράτους . Μπορείτε να φανταστείτε ένα κυρίαρχο έθνος
χωρίς κυρίαρχο κράτος;Η Γαλλία του Ντε Γκωλ είχε όμως μεταφράσει τέλεια την τέλεια και εφικτή αλχημεία μεταξύ της διατήρησης της εθνικής
κυριαρχίας και της δημιουργίας μιας ισχυρής Ευρώπης: η Ευρώπη των εθνών και των κρατών.Ο Στρατηγός ευχόταν μια Ευρώπη των πατρίδων με επίκεντρο το γαλλο-γερμανικό ζεύγος και στραμμένη προς τη Ρωσία και όχι προς το αγγλοσαξονικό διωνυμικό Αμερική/Αγγλία. Η ιδέα του Ντε Γκωλ ήταν απλή: η Ευρώπη έπρεπε να βασιστεί στη συνεργασία και χωρίς
υπερεθνικό όργανο και να βασιστεί στη συνολική κυριαρχία των κρατών, με άλλα λόγια, το ακριβώς αντίθετο της ομοσπονδιακής διαδικασίας
ολοκλήρωσης που συντελείται σήμερα μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης .Τα περισσότερα από τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών βρίσκονται σε διαδικασία πλήρους εξαφάνισης στην Ευρώπη.

Ποια;

Το δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορά τους, να τυπώσουν το νόμισμα τους, να  αποδώσουν δικαιοσύνη, να αποφασίσουν αν θα κάνουν πόλεμο η όχι.

Δυστυχώς για τους λαούς της Ευρώπης, οι πολιτικές ελίτ τους συμμετέχουν εθελοντικά σε ένα πολιτικό σύστημα όπου δεν ελέγχουν ούτε πια και τους προϋπολογισμούς τους.

Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε σε βάθος και για πολύ ώρα γιατί και πώς φτάσαμε εκεί.

Ωστόσο, ο Ντε Γκωλ, είχε συμπεράνει τη κατάσταση ενώ, στο τέλος της καριέρας του, ήδη εμφανιζόταν αυτός ο αδύναμος δικομματισμός.

Είχε δηλώσει: «Η τραγωδία της Γαλλίας είναι ότι η αριστερά δεν είναι πια λαϊκή, και η δεξιά δεν είναι πια εθνική».

Ενώ η ευρωπαϊκή ενοποίηση έγινε με τη διάλυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, η Ρωσία από τις αρχές του αιώνα μέχρι σήμερα φαίνεται να ακολουθεί μια άλλη πορεία.

Πολλά έχουν ειπωθεί στα ξένα μέσα ενημέρωσης για την «σκληρή μέθοδο α-λα-ρωσικά», της μη-συμμόρφωσης με τα ανθρώπινα δικαιώματα και επίσης για τη βία με την οποία το κράτος έκανε τον πόλεμο στην Τσετσενία.

Αλλά λίγο είπαν για το γεγονός ότι αυτός ο πόλεμος ήταν μια εσωτερική και περιφερειακή σύγκρουση για την αποκατάσταση της ομοσπονδιακής κυριαρχίας, για να συντρίψει τον αυτονομιστικό κίνδυνο. Ένας αυτονομιστικός κίνδυνος που απειλεί ορισμένα ευρωπαϊκά
κράτη σήμερα.Ομιλούν ελάχιστα επίσης, για τη ρωσική οικονομική πολιτική και την έμμονη άρνησης του εξωτερικού χρέους της, ωστόσο, δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι οι ρωσικές μελλοντικές γενιές θα ευχαριστήσουν τους σημερινούς ρώσους πολιτικούς, τουλάχιστον από αυτή την άποψη.Όσον αφορά τους επιχειρηματίες που φυλακίστηκαν για υπεξαίρεσεις (κάποιους από τους διάσημους ολιγάρχες), απεικονίζουν ένα αρκετά σαφές μήνυμα: στη Ρωσία σήμερα, παρ ‘όλες τις ελλείψεις που αυτό μπορεί να προκαλέσει, υφίσταται η πριμοδότηση της πολιτικής έναντι της οικονομίας και όχι το αντίστροφο.Ως εκ τούτου, το μάθημα του Πικαλέβο του 2009 θα μπορούσε να αποτελέσει νομολογία. Τα μαζικά σχέδια αναδιάρθρωσης των ενόπλων δυνάμεων ή το γεγονός ότι οι δύο μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρείες στον πλανήτη είναι κρατικοποιημένες, μεταφράζουν εξάλλου
αρκετά καλά το γεγονός ότι το ρωσικό κράτος θέλει να παραμείνει πλήρως κυρίαρχο των Ρώσων καπιταλιστών, αλλά και ενώπιον των πολυεθνικών εταιρείων.

Όσον αφορά τον «πολυκομματισμό α-λα-ρωσικά», ο οποίος μεταφράζεται με τη διακυβέρνηση μιας μοναδικής ενιαίας πολιτικής δομής,
όλων των ρευμάτων, αλλά που θα μπορούσαμε να ονομαστούμε το κόμμα της πλειοψηφίας, θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με το γκωλικό κόμμα στη Γαλλία, τη στιγμή της ίδρυσης της 5ης Δημοκρατίας.

Μια σύγκριση που δεν είναι καθόλου νέα, καθώς ο οραματιστής Emmanuel Todd, από το 2002, προέβλεπε αυτή τη προοπτική του Γκωλισμού α-λα-ρωσικά στο βιβλίο του Μετά την αυτοκρατορία:

«Την ώρα της συζήτησης για την παγκοσμιοποίηση και της καθολικής αλληλεξάρτησης, η Ρωσία θα μπορούσε να αναδυθεί, σύμφωνα με ένα σενάριο που ενσωματώνει όλες τις πιο αισιόδοξες παραδοχές, ως τεράστια δημοκρατία που θα εξισορροπήσει τους εξωτερικούς λογαριασμούς της και απολαμβάνοντας μια ανεξάρτητη ενεργειακή αυτονομία, εν ολίγοις, σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η ενσάρκωση του γκωλικού ονείρου».