Category Archives: 2013

Les enfants, enjeu politique de Moscou à Paris?

L’article original a été publié sur RIA-Novosti
Les journées passent et se ressemblent finalement entre la Russie et la France. Dimanche dernier était un jour de manifestations dans les deux pays, et dans les deux pays l’opposition à manifesté avec une idée en tête : la défense des enfants. Bien sur tout le monde à entendu parler de cette manifestation en France contre le mariage pour tous, qui a réuni près de 340.000 personnes selon les chiffres officiels, 800.000 à un millionselon les organisateurs mais 2,5 million selon les chiffres du secrétaire national de l’UMP Charles Beigbeder. Cette dernière estimation ne semble pas très crédible (elle a provoqué des commentaires amusants) mais les écarts de chiffres ne sont pas supérieurs, bien au contraire, aux écarts d’estimations qui ressortent régulièrement après les manifestations en Russie.

 

Quoi qu’il en soit, les nombreux blogueurs présents ont pu donner une idée plus juste de l’affluence réelle. On peut cependant regretter l’absence de drones pour cette manifestation, comme il y en avait en Russie en novembre 2011, ce qui permettait d’avoir une vision plus claire du nombre de manifestants. Un chiffre qui varie donc de 340.000 à 800.000 manifestants contre le mariage pour tous, à comparer aux 60.000 à 150.000 personnes qui ont défilé en faveur du mariage pour tous.

Curieusement, pour le mainstream médiatique français, alors que 80.000 manifestants sur 143 millions d’habitants (0,05%) en novembre 2011 en Russie symbolisaient le début de la fin d’un régime (on voit un an après la justesse de ces prévisions), 800.000 manifestants sur une population française de 60 millions d’habitants (1,5% de la population) ne symbolisaient rien ou presque rien dimanche dernier.

 

Cette opposition au mariage homosexuel et à l’adoption d’enfants par les couples homosexuels à même donné lieu à une manifestation d’une partie de la communauté française de Russie puisqu’une bonne cinquantaine de français expatriés à Moscou se sont retrouvés pour marquer leur désaccord avec le projet de loi.

Короткое участе в Канале Москва24 вчера по поводу Депардё и французов, живущих в России…

Court passage sur Moskva 24 hier soir a propos de l’affaire Depardieu et des Français de Russie…
Короткое участе в Канале Москва24 вчера по поводу Депардё и французов, живущих в России…

 

“Starkes, freies Land“!

Interview pour le magazine ZUERST!   Warum zieht es Ausländer wie Gerard Depardieu nach Rußland? Der in Rußland lebende Franzose Alexandre Latsa weiß die Antwort   Herr Latsa, der französische Schauspieler Gerard Depardieu bevorzugt es, einen russischen Paß zu haben. Einige westliche Medien zweifeln nun an seinem Geisteszustand. Können Sie die Entscheidung von Depardieu verstehen?  Latsa: Selbstverständlich! Wie viele andere Franzosen übrigens auch. Im Jahr 2010 bekamen 4.500 Franzosen einen russischen Paß. Viele von ihnen haben russische Wurzeln, aber einige andere auch nicht. Diese ganze Entwicklung ist also nicht neu, nur die hysterische Reaktion der Medien. Dabei haben bereits so viele Franzosen ihr Land verlassen, vor allem wegen der hohen Steuern. Viele Prominente sind darunter, Schauspieler, Sportler und Geschäftsleute. Warum macht man dann um Depardieu so einen Wirbel? Latsa: Die Medien sind besonders hart mit Gerard Depardieu. Ich glaube, daß das mehrere Gründe hat. Erstens ist er ein echter Franzose, er stammt aus einer sehr armen Familie, und er machte Karriere dank seines Talents und nicht wegen irgendwelcher Beziehungen seiner Familie. Solche Karrieren sind mittlerweile selten in Frankreich. Dann nahm er ja nicht nur die Staatsbürgerschaft an, sondern zeigte sich in den Medien als echter Freund Rußlands und seines Präsidenten. Er bezeichnete Rußland als eine echte Demokratie, das wollen weder Journalisten noch Politiker hören. 
Aber es ist die Wahrheit: Rußland ist nicht weniger demokratisch als jedes andere westliche Land. 

Continue reading

Oroszország valódi alternatíva lehet Magyarország számára

Alexander Latsa egy francia újságíró és elemző, aki Moszkvában él. Ő az orosz RIA-Novosti hírügynökség egyik hírszerkesztője, és szerkesztője egy honlapnak (www.alexandrelatsa.ru), amely Eurázsia geopolitikájával és demográfiájával foglalkozik. Együttműködik az orosz eurázsiai mozgalommal és több intézménnyel a geopolitika terén. Számos könyv társszerkesztője, Putyin rendszerének kitűnő ismerője. Moszkvából adott interjút a Magyar Jelennek.   – Először is, milyen a jelenlegi politikai helyzet Oroszországban? Moszkvában él, hogyan látta a választások körüli vitát, valóban feszült a helyzet? – Nem egyáltalán nem, a helyzet soha nem volt feszült. Voltak a választásokat követően, december 4-én, politikai tüntetések, amelyeket a választási eredményeket vitatók szervezték. Ezek gyorsan Putyin elleni tüntetésekké változtak. A megmozdulásokon részt vett néhány tízezer ember Moszkvában, és csupán néhány százan vagy néhány ezren más városokban, ami valójában nagyon kevés az orosz lakossághoz, 143 millió emberhez viszonyítva. A nyugati sajtó túldramatizálta ezeket az eseményeket, de összességében a megmozdulások nem fajultak összecsapásokká, sem a rendőrséggel, sem pedig a különböző mozgalmak között. Február 4-e, szombat óta azonban sok minden megváltozott. Eddig a Putyin ellen tüntetők azt hangoztatták, hogy övék az utca és ők képviselik a népet, de február 4-én, nagyszabású Putyin-párti tüntetések voltak szerte Oroszországban (több mint 100 ezren voltak Moszkvában). Az igazi Oroszország egyértelműen kiállt Vlagyimir Putyin mellett. 

Continue reading

Donnees statistiques du service fédéral de migration (Moscou)

УФМС России по г. Москве
Service fédéral de migration – Ville de Moscou

Donnees de 2010, 2011, 2012 au 01.11.2012 (sources)
2012 г. 2011 г. 2010 г.
Permis de travail 212 323 218 356 258 453
Permis de séjour 3 ans (RVP) 8 188 9 255 9 233
Permis de résidence 5 ans (VNJ) 6 914 6 181 2 495
Visas 72 170 108 355 106 654
Invitations 210 032 231 741 242 831
Passeports intérieurs 374 923 457 188 469 363
Passeports extérieus 835 865 882 684 870 154
Enregistrements 1 502 991 1 749 814 1 850 183

Россия – США: навстречу второй Холодной войне?

Бельгийская газета La Libre Belgique недавно взяла интервью у меня о российско-американских отношениях.  C оригинальной статьой на Фр. Языке можно ознакомиться здесь.
*
Путин ставит свою подпись под законом Димы Яковлева. Это было 28 декабря. Несмотря на дату, жест президента России вовсе не так прост. Ратифицировав запрет на усыновление российских детей американскими семьями, глава Кремля еще больше ухудшил и так крайне напряженные российско-американские отношения.Двумя неделями ранее напряженность уже усилилась после принятия закона Магнитского. Американский закон замораживает на территории США активы любого лица, ответственного за нарушения прав человека в России.Добавьте к этому сделанное в ходе поездки в Лондон заявление Хиллари Клинтон, котором она высказала свое «опасение ресоветизацией Евразии», и вы получите настолько напряженную атмосферу, что некоторые без колебаний говорят о новой холодной войне. Справедливо ли это?Путин и его многополярный мирНа этот вопрос Александр Латса отвечает утвердительно. Этот француз живет и работает в России. Он хроникер новостных сайтов РИА-Новости и «Голос России», что сделало его проницательным наблюдателем, пусть и имеющим определенные взгляды, российско-американских отношений: «Американская политика в последние 20 лет привела к новой холодной войне. Законы Магнитского и Димы Яковлева лишь самые последние события. Принципиальное отличие состоит в том, что теперь перед ослабленной Америкой не слабая и распадающаяся Россия, а Россия, у которой также есть «своя» геополитическая повестка дня». Continue reading

É a Grande Albânia um projeto dos Estados Unidos contra o mundo ortodoxo?

 
Terça-feira 5 de Dezembro de 2012, o primeiro- ministro da Albânia Sali Berisha defendeu a atribuição da nacionalidade albanesa a todos os albaneses, qualquer que seja o país de residência. A declaração surgiu durante uma visita à cidade de Vlora, onde se proclamou a independência do Estado albanês faz agora precisamente 100 anos. Na altura a Albânia acabava de libertar-se do jugo otomano.
 
Esta declaração surge na continuação de outra, de carácter conjunto, que o próprio Sali Berisha tinha feito há várias semanas junto ao seu homólogo do Kosovo Hashim Taci e na qual se prometia a união de todos os albaneses. Há que assinalar que o lugar da declaração foi escolhido de propósito já que a imensa maioria dos habitantes de Kosovo são actualmente de origem albanesa, algo que nem sempre foi assim.
 
Na altura da guerra dos Balcãs, em 1913, os sérvios eram maioritários. Em 1941, o Kosovo passa a fazer parte da Grande Albânia (já) sob o protetorado da Itália fascista. Ao terminar a guerra, o marechal Tito proibiria a imigração albanesa já que, na sua opinião, a Jugoslávia só podia ser forte com uma Servia o mais débil possível. E em 1974, foi o próprio Tito que outorgou ao Kosovo a categoria de província autónoma, estatuto posteriormente suprimido por Slobodan Milosevic, em 1989, no momento em que os sérvios já não ultrapassavam cerca de 15% da população.

 
Em 2008, quando o Kosovo se declarou independente, cerca de 10 anos depois da intervenção militar ocidental, poucos foram os comentadores que assinalassem a albanização dominante nesse novo pequeno Estado. A hora era, pelo contrário, de festa para aquele povo, supostamente oprimido, que por fim lograva obter a liberdade. Na maioria dos países ocidentais e da União Europeia, o reconhecimento foi instantâneo, sem que se colocasse a questão do tratamento da minoria sérvia e do futuro que lhe estava reservado, apesar do terrível precedente de 2004, quando houve pogroms contra os cristãos, se registaram queimas de igrejas e os direitos humanos mais elementares foram pisados. Embora haja que reconhecer que a Europa… perdão… a União Europeia tinha naquela altura outras prioridades, como a fundamental organização de uma gay pride em Belgrado.
 
Em resumo, só foram precisos 4 anos para que se demonstrasse, por fim publicamente, que a independência do Kosovo não foi mais que uma farsa. Apenas 4 anos para que o primeiro-ministro albanês desse razão com as suas declarações aos nacionalistas sérvios, os quais sempre afirmara que não se estava a enfrentar os kosovares – já que os habitantes da região do Kosovo eram sérvios – mas sim aos shqiptares (albaneses) num novo episódio do conflito ancestral que desde há quase 6 séculos opõe, nos Balcãs, os eslavos ortodoxos aos filhos dos convertidos (ao Islão – NdT) do Império Otomano.
 
 
Outubro de 1999, o general norte-americano e comandante supremo da OTAN Wesley Clark (na extrema direita) saúda efusivamente o chefe da missão da ONU no Kosovo, o francês Bernard Kouchner (à civil), e ao chefe do UCK, Hashim Thaci (na extrema esquerda). Um relatório da assembleia parlamentar do Conselho da Europa acusou Thaci, o actual primeiro-ministro do Kosovo, de ter participado no tráfico de órgãos, provenientes sobretudo de prisioneiros sérvios, organizado pelos homens do UCK.
O apoio ocidental à criação do Kosovo e a sua furiosa hostilidade contra a Servia podem parecer completamente inexplicáveis. No entanto, de 1991 a 2008, os estrategas norte-americanos obedeceram a uma única lógica: a destruição da Sérvia, de modo a que esta se encontrasse o mais débil possível quando chegasse o inevitável momento histórico em que a Sérvia acabasse por virar- se para a Rússia. Claro que, também convinha que, ao mesmo tempo, nessa altura encontre a Rússia igualmente debilitada ao máximo. Enquanto uma guerra militar e mediática se desenrolava, de 1991 até ao ano de 2000, contra a Sérvia de Milosevic com vista a conseguir a sua destruição, paralelamente desenrolava-se uma guerra moral e económica contra a Rússia de Yeltsin. A cruzada contra o mundo comunista transformou-se então numa cruzada contra o mundo ortodoxo e contra o centro nevrálgico e político desse mundo, que não é outro senão a Rússia.
 
O teórico norte-americano do containment – (contenção, NdT) – russo na Eurásia, Zbigniew Brezinski, afirmava em 2007 inclusive: «O principal inimigo da América [Estados Unidos] é agora a igreja ortodoxa russa». A criação da Grande Albânia pode, sem dúvida, ser vista nesse sentido histórico e geoestratégico. Trata-se de lançar um fósforo aceso no braseiro balcânico, com objectivo de incendiá-lo novamente. Esse incêndio não só debilitaria ainda mais a Europa como também desestabilizaria um pouco mais o mundo ortodoxo (Macedónia, Grécia, Montenegro, Sérvia…) e travaria a sua aproximação à Rússia. Por ricochete é pois a influência Russa no leste da Europa que seria posta em causa, e portanto a sua aproximação com a Europa Ocidental. Ao lograr isto, os Estados Unidos teriam alcançado novamente o seu principal objetivo: evitar uma aproximação continental e europeia entre os mundos católico e ortodoxo.

Depardieu se hace ruso. ¡No están tan locos estos galos!

 

Un texto bastante sorprendente apareció el 3 de enero de 2013 en el sitio web del Kremlin anunciando que el presidente Putin otorgaba la nacionalidad rusa al actor francés Gerard Depardieu [1].

Este decreto presidencial aparece en el marco de una polémica entre el actor y las autoridades francesas después de la adopción de un proyecto de ley destinado a cobrar en Francia un impuesto del 75% sobre los ingresos muy elevados. El actor criticó enérgicamente el proyecto de ley, antes de decidir emigrar a Bélgica. Posteriormente decidió devolver su pasaporte francés, cuando el primer ministro francas Jean-Marc Ayrault calificó de «miserable» su decisión de establecerse en Bélgica.

 

El caso tomó un nuevo giro cuando las autoridades rusas invitaron al actor a instalarse en Rusia, prometiéndole que el impuesto ruso sobre los ingresos, del 13%, no será modificado. La más reciente sorpresa en este asunto fue la decisión del presidente ruso que otorga al actor la nacionalidad rusa. Depardieu escribió entonces una increíble carta de amor al pueblo ruso y a su presidente, afirmando además que «es agradable la vida en Rusia» [2]. En la noche del 5 de enero, al actor recibió su nuevo pasaporte, en la estación balnearia de Sochi, de manos del propio presidente y al día siguiente se le propuso un cargo de ministro de Cultura en una región central de la Rusia europea, puesto que rechazó humildemente. Continue reading

Depardieu ist Russe geworden: gar nicht so verrückt, diese Gallier!

Am 3. Januar 2013 erschien ganz überraschend ein Text auf der Kreml-Website, der bekannt gab, dass Präsident Putin Gérard Depardieu, dem französischen Schauspieler, die russische Nationalität verliehen habe [1]. Dieses Dekret des Präsidenten kommt nach einem Streit zwischen dem Schauspieler und den französischen Behörden nach der Annahme einer Gesetzesvorlage, um sehr hohe Einkommen [den Teil, der über 1 Million/Jahr Euro hinausgeht (AdÜ)] in Frankreich mit 75 % zu besteuern. Der Schauspieler hatte also dieses Gesetz stark kritisiert, bevor er sich zur Auswanderung nach Belgien entschied und dann seinen Pass zurückgab. Seine Tat wurde dann von dem französischen Premierminister Jean-Marc Ayrault als “schäbig” beschrieben. Der Fall wurde wieder aktuell, als die russischen Behörden den Schauspieler einluden, sich in dem Land niederzulassen, indem sie ihm versprachen, dass die Besteuerung von 13 % unverändert bleibe. Die neueste Entwicklung in diesem Fall nun: die souveräne Verleihung der russischen Nationalität durch den Präsidenten an den Schauspieler. Dann schrieb dieser einen unglaublichen Liebesbrief an das russische Volk und seinen Präsidenten, worin er auch schrieb: „in Russland tut sich gut leben“. [2]. Am 5. Januar abends erhielt der russische Schauspieler seinen neuen Pass in Sotchi aus den Händen des Präsidenten und schon am nächsten Tag bot man ihm einen Posten als Minister für Kultur einer Region in dem europäischen Teil Russlands an, den er demütig verweigerte.

Continue reading