Category Archives: 2012

“Obama 2.0: la fine d’America come la conosciamo?”

Con le elezioni negli Stati Uniti appena concluse e il presidente Obama finalmente e comodamente rieletto rispetto a quanto suggerivano i sondaggi, vale la pena chiedersi che cosa accadrà ora. Per la verità l’elezione di Obama era malgrado tutto prevedibile tenuto conto delle proposte radicali sostenute dal suo concorrente; il repubblicano Romney va alla guerra. Ma il presidente Obama ha conseguito il margine più basso tra i presidenti democratici eletti dal 1992. Peggio ancora, è l’unico presidente della storia americana a ottenere meno voti per il suo secondo mandato rispetto al primo.
Naturalmente Obama non offre un buon bilancio. Tra il 2008 e il 2012, a causa della crisi finanziaria globale, l’America ha perso 5 milioni di posti di lavoro.  Nel suo libro ”Obama al potere” il giornalista Guillaume Debre rivela alcuni dati incredibili del mandato di Obama. Durante
il suo primo anno alla Casa Bianca, il presidente ha speso 3.552 miliardi di dollari, quindi 25.362 dollari a contribuente e 11.290 dollari per ogni americano.
 Una spesa record nella storia degli Stati Uniti per un solo anno in carica. In quattro anni, ha aumentato il debito degli Stati Uniti di quasi il 60%, ovvero 4,8 miliardi di dollari al giorno, o 3 milioni di dollari al minuto.
Nel settembre 2008, il debito del governo federale degli Stati Uniti ha raggiunto i 10.025 miliardi di dollari, quindi circa il 72% del prodotto
interno lordo.
 Alla fine del 2011 ha rappresentato l’86% del PIL e il 1 ° novembre 2012, il debito ha raggiunto 16.199 miliardi di dollari; si prevede di raggiungere il 100% del PIL a fine 2012. Il debito del Paese ha raggiunto € 1717000000, cioè 67.000 euro per persona occupata. Il
debito pubblico è superiore al Pil annuale del paese. Peggio ancora, secondo il nostro giornalista, il debito del paese è previsto di un
aumento pari al 250% in dieci anni e peggiorare un debito che si dovrà ben pagare un giorno, ma che grava sulle spalle dei giovani americani.
Dal momento dell’elezione del presidente Obama, una ventina di stati richiedono formalmente la secessione e abbandonare gli Stati Uniti
d’America, tra di essi, naturalmente, per lo più gli stati conservatori e cristiani della Bibbia-cinghia (gli antichi Stati secessionisti ), la
maggior parte dei quali, del resto, ha votato per Mitt Romney in queste elezioni.
 Allo stesso modo che le zone rurali sono più pconservatrici delle aree urbane, queste differenze sono identiche all’interno degli stati: aree urbane e industriali a maggioranza democratica, mentre le aree rurali
sono più conservatrici.
 A questa divisione sociologica si sovrappone una divisione etnica: se l’affluenza è andata oltre il 58% (il tasso più alto dal 1968) Obama ha beneficiato della partecipazione attiva e militante delle minoranze in America. Nel 2008, Obama ha ricevuto il voto del 43% dei bianchi, del 95% dei neri, del 67% degli ispanici e il 62% degli asiatici. Nel 2012 questi punteggi sono il 37% bianchi, 90% neri, 69% ispanici e il 73% degli asiatici. All’interno del voto delle minoranze, quindi, Obama riporta una vittoria abbagliante e travolgente.
Una tendenza particolarmente preoccupante per i repubblicani, quanto la rapida evoluzione demografica che nel 2020 condurrà le minoranze a
diventare
maggioritarie in meno di 20 anni. Non a caso, Obama ha ottenuto il 60% tra i minori dei 18-29 anni e il 60% dei voti degli americani con i redditi più bassi. Senza una forte involuzione della narrazione repubblicana, è difficile comprendere come si potrebbe pensare a riprendere il potere.Sarà necessario anche per loro giocare la carta di un candidato di una  minoranza per cercare di sedurre un elettorato in pieno cambiamento socio-culturale? Così facendo, essi non rischierebbero di separarsi dalla loro frangia a destra e conservatrice, e quindi condannarsi a non essere eletti?
Ci si dovrebbe porre la questione della adeguatezza di tale sistema (vedi qui e qui ) per la Francia, adesso che questo modello multiculturale (all’americana) sta cominciando a toccare i propri limiti in America. I risultati eccellenti di François Hollande alle presidenziali, conseguiti nei quartieri ad alta densità di Francesi di origine straniera (65,32% a Seine-Saint-Denis, 72,07% a Clichy-sous-Bois, 72,62% a Garges -lès-Gonesse, Thicket Val al 89,04% a Mantes-la-Jolie …) o il fatto che ad esempio il 93% dei musulmani francesi (in gran parte francesi di origine straniera entrati di recente) hanno votato per il candidato socialista sono probabilmente un avvertimento molto pesante per molti politici francesi.

Обама 2.0: к концу Америки, какой мы ее знаем?

Оригинальная статья была опубликована в Голос России
Теперь, когда в США прошли выборы, а президент Обама был переизбран с лучшим результатом, чем можно было ожидать по данным опросов, стоит задаться вопросом о том, что будет происходить сейчас. Разумеется, переизбрание Обамы несмотря ни на что было предсказуемо, особенно после радикальных высказываний его республиканского конкурента: задиры Ромни.
Но президент Обама получил самый низкий результат среди президентов-демократов начиная с 1992 года. Хуже того, он единственный президент в американской истории, получивший меньшее число голосов во время вторых выборов, чем во время первых.


Конечно, у Обамы не самые лучшие результаты. В период между 2008 и 2012 годами из-за глобального финансового кризиса Америка лишилась 5 миллионов рабочих мест. В своей 
книге «Obama face au pouvoir» журналист Гийом Дебре приводит невероятные цифры,  характеризующие президентский срок Обамы. За первый год в Белом доме президент потратил 3 триллиона 552 миллиардов долларов, то есть 25.362 долларов на налогоплательщика и 11.290 долларов на каждого американца. Рекордный в истории США расход за один год президентского срока. За 4 года он увеличил государственный долг США почти на 60%, то есть на 4,8 миллиарда
долларов в день или на 3 миллиона долларов в минуту.

В сентябре 2008 года долг федерального правительства США составлял 10.025 триллиона долларов, или около 72% валового внутреннего продукта. На конец 2011 года долг составлял 86% ВВП, к 1 ноября 2012 года задолженность достигла 16.199 триллиона долларов и, как ожидается, к концу 2012 должна достигнуть 100% ВВП.

Задолженность страны достигла 1.717 триллиона евро, то есть 67.000 евро на каждого работающего. Государственный долг в настоящее время превышает годовой ВВП страны. Хуже того, по мнению журналиста, задолженность страны в течении десяти лет вырастет более чем на 250% и увеличит долг, который однажды придется заплатить и который лежит на плечи молодых американцев.

После избрания Обамы президентом двадцать штатов официально требуют отделения и выхода из Соединенных Штатов Америки, среди них, разумеется, в основном консервативные и христианские штаты Библейского пояса, которые на этих выборах в основном голосовали за Митта Ромни. Сельские районы обычно более консервативны, чем города, подобные различия существуют и в рамках штатов: городские центры и промышленные районы в большинстве голосуют за демократов, в то время как сельские районы
настроены более консервативно.

К этому социологическому расколу прибавляется раскол этнический: если явка избирателей составила более 58% (самый высокий показатель с 1968), это означает, что Обама воспользовался активным и боевитым участием Америки меньшинств. В 2008 году Обама получил голоса 43% белых, 95% чернокожих, 67% латиноамериканцев и 62% азиатов. В 2012 году эти показатели соответственно составляют 37% белых, 90% чернокожих, 69% латиноамериканцев и 73% азиатов. В рамках голосования меньшинств Обама
одержал ослепительную и сокрушительную победу.

Особую тревогу у республиканцев вызывает тот факт, что после 2020 года быстрая демографическая эволюция приведет к тому, национальные меньшинства станут большинством среди лиц моложе двадцати лет. Не удивительно, что Обама получил 60%
голосов 18-29 летних и 60% голосов американцев с самыми низкими доходами. Без существенного изменения республиканского дискурса, представляется с трудом, как они могут рассчитывать на возвращение к власти. Не стоило ли им разыграть карту кандидата, вышедшего из меньшинства, чтобы попытаться соблазнить находящийся в процессе социокультурных изменений электорат? Однако, поступив подобным образом, не рисковали бы они, отсекая себя от своего правого и консервативного электората, никогда больше не быть избранными?

Следует задаться вопросом об адекватности подобной системы (см. здесь и здесь) для Франции, если даже в Америке эта мультикультурная модель достигла, как кажется, своих пределов. Поразительные результаты Франсуа Олланда на
президентских выборах в районах с высокой плотностью недавних иммигрантов (65,32% в Сен-Сен-Дени, 72,07% в Клиши-су-Буа, 72,62% в Гарж-ле-Гонесс, 89,04% в Валь Фурре, пригороде Мант-ла-Жоли…) или тот факт, что 93% французских мусульман (по большей части иностранцы, недавно получившие французское гражданство) проголосовали за кандидата-социалиста, несомненно, являются очень серьезным предостережением для многих французских политиков.

Obama 2.0 : vers la fin de l’Amérique telle que nous la connaissons ?

L’article original a été publie sur Voix de la Russie

*

Alors que les élections américaines viennent d’avoir lieu et que le président Obama a finalement été plus confortablement réélu que les sondages ne pouvaient le laisser penser, il convient de se demander ce qui va maintenant se passer. Certes l’élection d’Obama était malgré tout prévisible surtout après les propos radicaux tenus par son concurrent républicain : Romney le va t-en guerre. Mais le président Obama a obtenu le score le plus bas des présidents démocrates depuis 1992. Pire il est le seul président de l’histoire américaine á obtenir moins de voix pour son second mandat que pour le premier.Bien sûr Obama n’a pas un bon bilan. Entre 2008 et 2012, a cause de la crise financière mondiale, l’Amérique a perdu 5 millions d’emploi.

Dans son livre Obama face au pouvoir, le journaliste Guillaume Debré révèle quelques chiffres incroyables du mandat Obama. Au cours sa première année à la Maison-Blanche le président a dépensé trois mille cinq cents cinquante-deux milliards de dollars, soit 25.362 dollars par contribuable et 11.290 dollars par américain. Une dépense record dans l’histoire américaine pour une unique année de mandat. En 4 ans, il a augmenté la dette américaine de près de 60 %, soit 4,8 milliards de dollars par jour, soit 3 millions de dollars par minute.

En septembre 2008, la dette de l’État fédéral américain atteignait la somme de 10.025 milliards de dollars américain soit environ 72 % du produit intérieur brut. Fin 2011 elle représentait 86 % du PIB et le 1ier novembre 2012, la dette atteignait 16.199 milliards de dollars et devrait atteindre les 100 % du PIB fin 2012. L’endettement du pays a atteint 1.717 milliards d’euros, soit 67 000 euros par personne ayant un emploi. La dette publique est aujourd’hui supérieure au PIB annuel de pays. Pire d’après notre journaliste l’endettement du pays devrait augmenter de plus de 250 % en dix ans et aggraver une dette qu’il faudra bien payer un jour, et qui repose sur épaules des jeunes américains.

Depuis l’élection du président Obama, une vingtaine d’états demandent officiellement de faire sécession et de quitter les Etats-Unis d’Amérique, parmi eux bien évidemment en majorité les états conservateurs et chrétiens de la Bible-belt (les anciens états sécessionnistes) qui ont du reste majoritairement voté pour Mitt Romney a cette élection. De la même façon que les zones rurales sont plus conservatrices que les zones urbaines, ces différences sont identiques au sein des états : les centres urbains et les zones industrialisées votent majoritairement démocrate, pendant que les zones rurales sont elles plus conservatrices.

A cette scission sociologique se greffe une scission ethnique: si le taux de participation a été de plus de 58 % (soit le taux le plus élevé depuis 1968) Obama a bénéficié d’une participation active et militante de l’Amérique des minorités. En 2008, Obama avait bénéficié du vote de 43 % des blancs, 95 % des blacks, 67 % des hispaniques et 62 % des asiatiques. En 2012 ces scores sont respectivement de 37 % des blancs, 90 % des blacks, 69 % des hispaniques et 73 % des asiatiques. Au sein du vote des minorités donc, Obama remporte donc une éclatante et écrasante victoire.

Une évolution d’autant plus inquiétante pour les républicains que la rapide évolution démographique fait que des 2020, les minorités  deviendront majoritaires chez les moins de 20 ans. Sans surprises, Obama a récolté 60 % des moins des 18-29 ans et 60 % des Américains avec les revenus les plus modestes. Sans une forte involution du discours républicain, on imagine mal dès lors comment ceux-ci pourraient penser reprendre le pouvoir. Leur faudra t-il aussi jouer la carte d’un candidat issu d’une minorité afin de tenter de séduire un électorat en pleine mutation socioculturelle ? Ce faisant, ne risqueraient t-ils pas de se couper de leur frange droite et conservatrice et d’ainsi se condamner à ne plus jamais être élu ?

Il convient de se poser la question de l’adéquation d’un tel système (voir ici et la) pour la France, alors même que ce modèle multiculturel (a l’américaine) semble commencer à toucher ses limites en amérique. Les excellents scores de François Hollande aux présidentielles dans les quartiers à forte densité de français d’origine immigrée récente (65,32 % en Seine-Saint-Denis, 72,07 % à Clichy-sous-Bois, 72,62 % à
Garges-lès-Gonesse, 89,04 % au Val Fourré à Mantes-la-Jolie…) ou le fait que par exemple 93 % des musulmans français (en grande partie des français d’origine étrangère récente) aient voté pour le candidat socialiste sont sans doute un très lourd avertissement pour nombre de politiciens français.

Islamisme et Etats-Unis, une alliance contre l’Europe ?

Syrian rebels near Aleppo

 

Les récentes images de combattants islamistes de la soi-disant opposition Syrienne unifiée utilisant des missiles sol-air ou des fusils M16 a laissé beaucoup de commentateurs dans des interrogations. Mais comment la démocratique Amérique pourrait-elle bien soutenir des combattants islamistes proches des mouvances les plus radicales et même d’Al Qu’Aïda ? Ce n’est pas un malheureux hasard logistique mais bel et bien une politique délibérée de soutenir l’Islamisme radical partout ou cela peut porter préjudice aux adversaires de l’Amérique, et donc favoriser indirectement l’avancée géostratégique américaine. Continue reading

Демографические показатели октября 2012

Показатели российской демографии за период с января по октябрь 2012 доступны и они более чем удивительны.В октябре 2012 родилось 177.661 малышей против 153.789 в 2011, то есть на 23,78 больше (+15,5%), это абсолютный месячный рекорд с 1991 года, больше чем в августе 2011 года!

В октябре 2012 умерло 167.471 человек против 156.447 умерших в октябре 2011 года, то есть на 11.024 смертей больше (+7%). Увеличение более чем на 10% числа смертей на транспорте и, в особенности, на дорогах связано с увеличением количества автомобилей, приобретенных в России, более чем на 13% по сравнению с 2012 годом.

В октябре 2011 численность населения снизилась на 2.658 человек, в октябре 2012 численность населения выросла на 10,1910 человек.

*

За первые 10 месяцев года:


― Родилось 1.586.925 малышей, против 1.482.807 за первые 10 месяцев 2011 года, то есть на 104108 рождений больше (+7%).


― Умерло 1.586.135 человек против 1.610.165 в 2011, то есть на 24.030 смертей меньше (-1,5%).


Читатели могут открывать шампанское, потому что с 1.586.925 родившимися и 1.586.135 умершими за первые 10 месяцев 2012 года российское население выросло на 790 человек.

Отныне кажется бесспорным, что сокращение численности населения в этом году не должно превысить 20.000 человек.

Today’s Russia: the 21th century incarnation of the Gaullist dream?

The original article was published by Ria Novosti

good friend of mine recently told me how disappointed he was when he learned that new French president Francois Hollande had dismissed his minister of ecology Nicole Bricq.  She had recently been promoted until when she wanted to interrupt Shell’s drilling for ecological reasons.

My friend concluded that our President had submitted to the powerful energetic lobby and that this proved the French political class could not afford anymore to fight any powerful economic lobby.  

This discussion took place a few weeks ago as recently, a very interesting debate took place in a famous French television show called ”Ce soir ou jamais” (Tonight or never). This show is animated by broadcaster Frederic Taddei and the debate reminded me of the discussion I had had with my friend in a small cafe near Trubnaya  square. One of the guests of the show was Marie France Garaud, one of the most famous Gaullist French intellectuals. She explained in her own way, the brief History of French politics after the war. Her explanation probably surprised young French generations.

According to her, the modern political two party system that exists in France today between left and right wings is a very recent phenomenon. Before that, there was on one side the President’s party (the Union of all the French who trusted General De Gaulle), and on the other side some nostalgic people who wanted to get back to the 4th French Republic and its political system made of small political parties.  

The “two party system” hat later appeared in France was based on one simple single simplification: the left wing was supposedly closer to the working class while the right wing was more conservative and bourgeois. But from 1999 the Gaullist heritage was betrayed and the French sovereignty was cheaply sold off via, in particular, the European integration process. A new split appeared very quickly, that divided the right wing as well as the left one. In each of those blocks, a Europhile majority emerged, as well as a minority in favor of national sovereignty. Both co-existed chaotically and continue to co- exist chaotically.


  The sovereignty partisans, whether they were leftists or rightists, viewed the two parties system as allowing in theory a political change of power. But this was only in theory, because the leaders of the two ruling Europhile parties agreed on almost everything. For them no matter which Europhile side ruled, as long as the transfer of the French state sovereignty in the direction of the European Community authorities increased, would it be political, economic, financial or about border control.

Consequently, France today cannot be seen as a nation anymore, as it is now facing a total lack of sovereignty, while sovereignty is the most essential attribute of a state. Can one imagine a sovereign nation without a sovereign state?  

Most of the sovereign state’s attributes are endangered today in Europe, like the right to control its borders, to strike coins, to deal out justice and to decide whether or not to go to war. Unfortunately for the European populations, their political elits have recently voluntarily engaged in a political system where they will not even be able to control their national budgets. One could discuss for a long time, why and how this happened. Yet de Gaulle summed it up very well, while at the end of his career, this helpless two party systems already appeared, saying: “The tragedy of France is that the left wing is not about working class anymore, and that the right wing is not national anymore.”  

While the European integration happened by diluting the sovereignty of the states, Russia, since the beginning of this century, seems so far to follow another road. Much have been said in the foreign media about Russia’s non-compliance to human rights or about the violence with which the state has resolved the war in Chechnya.

But little has been said for example about the fact that this war was above all an internal and regional conflict aiming at restoring the Federal sovereignty and at crushing the separatist risk. That same separatist risk threatens a lot of European states today. Also, little if nothing has been said by the foreign press, about Russia’s economic policy and its obsessive refusal of external debt. And though this political choice is a hard one, there is no doubt that the future Russian generations will thank their present Russian politicians for it.   Whatever the western mainstream says, Russian businessmen who were imprisoned for embezzlement (some of the famous oligarchs) illustrate a very clear message: nowadays in Russia, the politic rules over the economy, and not the contrary, despite all the shortcomings that this can cause. The Pikalevo lesson in 2009 coud set a legal  precedent. The massive restructuring plans of the army or the nationalization of the two largest energy companies in the world demonstrate that the Russian state wishes to remain fully sovereign as well in front of the Russia
capitalists as in front of the multinationals. The “Russian multipartism” (i.e. the governance of only one main political party including many various political trends) might be called the Party of the Majority, and could easily be compared with the rule of the majority Gaullist party in France under General De Gaulle, at the moment of the founding of the 5h Republic.

This comparison is not new, as the visionary French Sociologist Emmanuel Todd already envisaged this Russian Gaullism in 2002.

In his book After the Empire, he predicted the slow fail-out of America and wrote: “At the time of the debate on globalization and on universal interdependence, Russia could emerge, in the most optimist scenario, as a huge democracy balancing its external accounts and having an energetic independence, that is to say, being in a world dominated by the United States, the incarnation of the Gaullist dream.”

Ρωσία: ενσάρκωση των γκωλικών ονείρων στον 21ο αιώνα


«Μια άλλη ματιά προς την Ρωσία» από τον Αλέξανδρο ΛάτσαΈνας φίλος μου εμπιστεύτηκε πρόσφατα την απογοήτευσή του για την απόλυση
της Nicole Bricq από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ. Ο τελευταίος, μου είπε, πρέπει κατά τη γνώμη του, να έχει υποκύψει στις
πιέσεις του οικονομικού και ενεργειακού λόμπι.Αυτός ο φίλος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο γαλλικός πολιτικός κόσμος δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να αντισταθεί ενάντια στην επίδραση των οικονομικών λόμπι.

Αυτή η συζήτηση έλαβε χώρα πριν από λίγες εβδομάδες και πρόσφατα, μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση πραγματοποιήθηκε στην εκπομπή απόψε ή ποτέ του Frederic Taddei μου θύμισε τη συζήτηση που είχα σε ένα μικρό καφενείο κοντά στην πλατεία Trubnaya.
Μια από τους καλεσμένους της εν λόγω εκπομπής ήταν η Marie France Garaud, ιστορική γκωλικίστρια.Εξήγησε με τον τρόπο της την σύντομη ιστορία της γαλλικής πολιτικής μετά τον πόλεμο. Η εξήγησή της σίγουρα εξέπληξε τις νεότερες γενιές. Σύμφωνα με την ίδια, οι έννοιες της δεξιάς και αριστεράς δεν υπάρχουν σήμερα παρά μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Πριν, υπήρχε από τη μια πλευρά το  κόμμα του προέδρου (η ένωση όλων των Γάλλων που εμπιστεύονταν τον  Στρατηγό Ντε Γκωλ), και από την άλλη πλευρά, ορισμένοι νοσταλγοί τωνμικρών κομμάτων της 4ης Δημοκρατίας.

Αργότερα, η πολιτική σκηνή χωρίστηκε μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιπάλων της μαρξιστικής οικονομίας, ιδίως υπό του Πομπιντού και μετά του Ζισκάρ

Ο γκωλικός πατριωτισμός ξεθώριασε σιγά-σιγά, με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1981, με την εκλογή του Φρανσουά Μιτεράν, εμφανίστηκε η ιδέα της ένωσης της μαρξιστικής και μετα-μαρξιστικής αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα έχοντας αρνηθεί εν τω μεταξύ τη σοβιετική κληρονομιά στο Συνέδριο του 1972 και έπεσε εκλογικά απότομα.Η εμφάνιση ενός αριστερού μπλοκ θα έχει ως άμεση συνέπεια την αγκύρωση ενός δεξιού μπλοκ, γύρω από το κόμμα για τη Συγκέντρωση για τη Δημοκρατία, το RPR, το οποία το 2002 θα γίνει η Ένωση για την Προεδρική Πλειοψηφία ή UMP.Ο δικομματισμός αριστερά/δεξιά που εμφανίστηκε θα βασιστεί από την αρχή σε μια σχεδόν μοναδική απλοποίηση: η αριστερά είναι λαϊκή και εργατική, ενώ η δεξιά είναι αστική και συντηρητική.

Ωστόσο, το 1999, η προφανής προδοσία της γκωλικής κληρονομιάς μέσω της εκποίησης της γαλλικής  κυριαρχίας μεταξύ άλλων μέσω της ολοκλήρωσης στην Ευρώπη, θα οδηγήσει στις πρώτες φάλτσες νότες. Εμφανίστηκε ένα νέο ρήγμα, και χώρισε όσο τη δεξιά όσο και την αριστερά. Σε κάθε μπλοκ, υπάρχει ένα πλειοψηφικό προ-ευρωπαϊκό ρεύμα και ένα μειοψηφικό πατριωτικό ρεύμα που συνυπάρχουν
χαοτικά.

Οι πατριωτικοί της δεξιάς όπως και της αριστεράς, εκφράζονται χοντρικώς με τον ίδιο τρόπο: εγκαταστάθηκε έν ς συμβιβαστικός θεσμικός δικομματισμός, που επιτρέπει μια τελείως ψεύτικη εναλλαγή (οι ηγέτες των κυριότερων κομμάτων της δεξιάς και αριστεράς συμφωνούσαν σχεδόν σε όλα) ενώ οι μετακινήσεις της κυριαρχίας του γαλλικού κράτους εντάθηκαν προς τις κοινοτικές αρχές, είτε στο πολιτικό, οικονομικό, χρηματοπιστωτικό τομέα είτε και στον έλεγχο των συνόρων.

 Όλα αυτά συνέβαλαν στο ότι η Γαλλία σήμερα δεν μπορεί τελικά να θεωρηθεί ως ένα  έθνος, αφού  στερείται εντελώς της κυριαρχίας
από και στο εξής, ενώ η κυριαρχία αποτελεί το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του κράτους . Μπορείτε να φανταστείτε ένα κυρίαρχο έθνος
χωρίς κυρίαρχο κράτος;
Η Γαλλία του Ντε Γκωλ είχε όμως μεταφράσει τέλεια την τέλεια και εφικτή αλχημεία μεταξύ της διατήρησης της εθνικής
κυριαρχίας και της δημιουργίας μιας ισχυρής Ευρώπης: η Ευρώπη των εθνών και των κρατών.Ο Στρατηγός ευχόταν μια Ευρώπη των πατρίδων με επίκεντρο το γαλλο-γερμανικό ζεύγος και στραμμένη προς τη Ρωσία και όχι προς το αγγλοσαξονικό διωνυμικό Αμερική/Αγγλία. Η ιδέα του Ντε Γκωλ ήταν απλή: η Ευρώπη έπρεπε να βασιστεί στη συνεργασία και χωρίς
υπερεθνικό όργανο και να βασιστεί στη συνολική κυριαρχία των κρατών, με άλλα λόγια, το ακριβώς αντίθετο της ομοσπονδιακής διαδικασίας
ολοκλήρωσης που συντελείται σήμερα μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης .Τα περισσότερα από τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών βρίσκονται σε διαδικασία πλήρους εξαφάνισης στην Ευρώπη.

Ποια;

Το δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορά τους, να τυπώσουν το νόμισμα τους, να  αποδώσουν δικαιοσύνη, να αποφασίσουν αν θα κάνουν πόλεμο η όχι.

Δυστυχώς για τους λαούς της Ευρώπης, οι πολιτικές ελίτ τους συμμετέχουν εθελοντικά σε ένα πολιτικό σύστημα όπου δεν ελέγχουν ούτε πια και τους προϋπολογισμούς τους.

Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε σε βάθος και για πολύ ώρα γιατί και πώς φτάσαμε εκεί.

Ωστόσο, ο Ντε Γκωλ, είχε συμπεράνει τη κατάσταση ενώ, στο τέλος της καριέρας του, ήδη εμφανιζόταν αυτός ο αδύναμος δικομματισμός.

Είχε δηλώσει: «Η τραγωδία της Γαλλίας είναι ότι η αριστερά δεν είναι πια λαϊκή, και η δεξιά δεν είναι πια εθνική».

Ενώ η ευρωπαϊκή ενοποίηση έγινε με τη διάλυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, η Ρωσία από τις αρχές του αιώνα μέχρι σήμερα φαίνεται να ακολουθεί μια άλλη πορεία.

Πολλά έχουν ειπωθεί στα ξένα μέσα ενημέρωσης για την «σκληρή μέθοδο α-λα-ρωσικά», της μη-συμμόρφωσης με τα ανθρώπινα δικαιώματα και επίσης για τη βία με την οποία το κράτος έκανε τον πόλεμο στην Τσετσενία.


Αλλά λίγο είπαν για το γεγονός ότι αυτός ο πόλεμος ήταν μια εσωτερική και περιφερειακή σύγκρουση για την αποκατάσταση της ομοσπονδιακής κυριαρχίας, για να συντρίψει τον αυτονομιστικό κίνδυνο. Ένας αυτονομιστικός κίνδυνος που απειλεί ορισμένα ευρωπαϊκά
κράτη σήμερα.
Ομιλούν ελάχιστα επίσης, για τη ρωσική οικονομική πολιτική και την έμμονη άρνησης του εξωτερικού χρέους της, ωστόσο, δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι οι ρωσικές μελλοντικές γενιές θα ευχαριστήσουν τους σημερινούς ρώσους πολιτικούς, τουλάχιστον από αυτή την άποψη.Όσον αφορά τους επιχειρηματίες που φυλακίστηκαν για υπεξαίρεσεις (κάποιους από τους διάσημους ολιγάρχες), απεικονίζουν ένα αρκετά σαφές μήνυμα: στη Ρωσία σήμερα, παρ ‘όλες τις ελλείψεις που αυτό μπορεί να προκαλέσει, υφίσταται η πριμοδότηση της πολιτικής έναντι της οικονομίας και όχι το αντίστροφο.Ως εκ τούτου, το μάθημα του Πικαλέβο του 2009 θα μπορούσε να αποτελέσει νομολογία. Τα μαζικά σχέδια αναδιάρθρωσης των ενόπλων δυνάμεων ή το γεγονός ότι οι δύο μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρείες στον πλανήτη είναι κρατικοποιημένες, μεταφράζουν εξάλλου
αρκετά καλά το γεγονός ότι το ρωσικό κράτος θέλει να παραμείνει πλήρως κυρίαρχο των Ρώσων καπιταλιστών, αλλά και ενώπιον των πολυεθνικών εταιρείων.

Όσον αφορά τον «πολυκομματισμό α-λα-ρωσικά», ο οποίος μεταφράζεται με τη διακυβέρνηση μιας μοναδικής ενιαίας πολιτικής δομής,
όλων των ρευμάτων, αλλά που θα μπορούσαμε να ονομαστούμε το κόμμα της πλειοψηφίας, θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με το γκωλικό κόμμα στη Γαλλία, τη στιγμή της ίδρυσης της 5ης Δημοκρατίας.

Μια σύγκριση που δεν είναι καθόλου νέα, καθώς ο οραματιστής Emmanuel Todd, από το 2002, προέβλεπε αυτή τη προοπτική του Γκωλισμού α-λα-ρωσικά στο βιβλίο του Μετά την αυτοκρατορία:

«Την ώρα της συζήτησης για την παγκοσμιοποίηση και της καθολικής αλληλεξάρτησης, η Ρωσία θα μπορούσε να αναδυθεί, σύμφωνα με ένα σενάριο που ενσωματώνει όλες τις πιο αισιόδοξες παραδοχές, ως τεράστια δημοκρατία που θα εξισορροπήσει τους εξωτερικούς λογαριασμούς της και απολαμβάνοντας μια ανεξάρτητη ενεργειακή αυτονομία, εν ολίγοις, σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η ενσάρκωση του γκωλικού ονείρου».

Le point démographique de octobre 2012

Les chiffres de la démographie russe pour la période de Janvier a Octobre 2012 sont disponibles et ils sont plus que surprenants.   Octobre 2012 a vu 177.661 naissances contre 153.789, soit 23.78 naissances de plus (+15,5%), c’est un record mensuel absolu depuis 1991, mieux que aout 2011 !  

Octobre 2012 a par contre vu 167.471 décès contre 156.447 en octobre 2011, soit 11.024 décès en plus (+7%). Avec notamment plus 10% de morts dans les transports et la notamment la route, c’est sans doute l’effet statistique malheureux de 10 mois avec une hausse du nombre de voitures achetées en Russie de plus de 13% sur l’annee 2012.  

Octobre 2011 avait vu une baisse de population  de 2.658 habitants, octobre 2012 voit une hausse de population de 10.1910 habitants.

*   Sur les 10 premiers mois de l’année:

– Il y a eu 1.586.925 naissances, contre 1.482.807 sur les 10 premiers mois de 2011, soit 104.108 naissances en plus (+7%).
– Il y a eu 1.586.135décès contre 1.610.165 en 2011, soit 24.030 décès en moins (-1,5%).  

Les lecteurs peuvent sabler le champagne car avec 1.586.925 naissances et 1.586.135 décès sur les 10 premiers mois de 2012 la population russe a naturellement augmenté de 790 habitants. 

Désormais il semble certain que la baisse de population de devrait pas dépasser les 20.000 habitants cette année.

Диалог Россия- Запад: проблема морали?

Оригинальная статья была опубликована в РИА Новости

*

Когда Париж и Берлин в 2010 году пытались притянуть  Москву на сторону Запада, надежда, высказывавшаяся большинством
западных аналитиков и политических обозревателей, состояла в том, что Россия должна, наконец, избавиться от своего евразийского измерения и присоединится к западной семье. Злополучный эпизод августа 2008 в Грузии был более или менее пережит,
кризис должен был объединить богатую Россию и погрязшую в долгах Европу, и особенно президентство Дмитрия Медведева многими на Западе было воспринято как символ открытости и либерализации в России, которая вероятно и окончательно перевернула путинскую страницу.


В конце 2012 года ситуация совершенно иная. Разумеется, отношения с Францией все еще кажутся хорошими и это несмотря на изменившееся ипрезидентское большинство, что стало хорошим сюрпризом. Вопреки всем ожиданиям, Германия больше не представляется тем идеальным партнером, которым она была для России на протяжении многих лет.

Неожиданное охлаждение, поскольку принятая бундестагом резолюция призывает немецкое правительство ясно высказать свою критику возвращения Владимира Путина в Кремль, но также дела Pussy Riot. Все могло бы на этом и закончиться,
если бы консерватор Андреас Шокенхофф, специальный посланник канцлера по России, не осудил бы «запугивание и репрессии против гражданского общества» и не заявил бы, что «Россия выбрала плохой путь». Заявления вызвали гнев россиян и некоторое дипломатическое напряжение. Во время последнего визита Ангелы Меркель в Россию в середине ноября, тон был холодным, но радушным, экономическое и стратегическое сотрудничество имеет первостепенное значение, как для Берлина, так и для Москвы.
 
Но Германия не самая худшая точка раздора между Россией и Западом. ADLE (Alliance des Démocrates et des Libéraux pour l’Europe ― Альянс либералов и демократов за Европу) недавно провела свой съезд в Ирландии. Делегаты, встретившись с членами российской оппозиционной партии «Яблоко» (получившей в России 3,43%), призвали проголосовать по резолюции Европейского парламента и Совета Европы, осуждающей Россию. Не остановившись на этом, они даже пригрозили России исключением из Совета Европы, ничуть не меньше.

Тактика, напоминающая ту, что использовалась в августе 2008 года, как это недавно обнародовал Wikileaks. Стало ли это эффектом Сирии, как в 2008 это было эффектом Грузии? Или же это эффект сланцевого газа, как полагает Александр Адлер, который несколько поспешно представил себе Европу, освободившуюся от энергетической зависимости и тирании компании «Газпром», которая все чаще становится мишенью европейских органов?

Разумеется, ADLE, Шокенхофф, «Яблоко», Pussy Riot и Femen не имеют особого влияния ни в Европе, ни в России, но они существуют и нужно принимать это во внимание. Но эта новая напряженность в отношениях с Западом происходит тогда, когда Кремль заявляет о своих амбициях на Востоке, на своем Дальнем Востоке, конечно, но особенно в Азии, подтверждая свою сущность и свой статус европейской страны. Поступая подобным образом Россия, похоже, все больше подтверждает свое евразийское измерение, свое расположение между Европой и Азией, позицию, которая исторически всегда приносила ей наибольшую пользу. Но не только это. ЕС выглядит все менее надежным партнером (отсюда желание восстановить равновесие с Азией), в особенности его  моральная и политическая модель выглядит устаревшей, и больше не является привлекательным примером для России.
 
Недавние ужесточения в России (с западной точки зрения) являются, однако, лишь незначительными коррективами в виду возможного изменения курса. Можно, к примеру, возмущаться приговором Pussy Riot, но нужно открыть глаза на тот факт, что подавляющее большинство российского народа ( 80%) поддерживает приговор, а половина россиян даже считает приговор
недостаточным! Что же касается FEMEN, они смогли получить некоторую поддержку во Франции, но въезд в Россию им просто-напросто запрещен.


С этим могут не соглашаться на Западе, но в настоящее время сами россияне в большинстве своем согласны с политическими властями и со своей церковью, потому что они все больше осознают себя христианами. Согласно двум недавним опросам,
79% опрошенных россиян считают себя православными, а 38% утверждают, что быть православными очень важно, чтобы считаться настоящими русскими, против лишь 15% в 1996 году. Только 53% полагают, что паспорт является достаточным доказательством национальной принадлежности. Это возвращение к религии и традициям, а также некая идея национальной идентичности
сопровождается подтверждением вовлеченности государства в эти изменения. Речь идет о возвращении российского общества к нравственной системе, соответствующей его глубинным чаяниям. Как совершенно точно определил Федор Лукьянов: «Модель, которую Путин хотел бы установить, вновь заставит Запад признать, что Россия в своей идеологической и моральной
основе является другой страной».
 

Теперь следует, наверное, задуматься, не состоялся ли уже моральный разрыв с Западом и не станет ли Россия в ближайшем будущем моделью цивилизации для Западной Европы, вновь ищущей свои ценности.

Dialogue Russie – Occident: un problème de morale?

L’article original a été publié sur le site de RIA-Novosti
*

Lorsqu’en 2010 Paris et Berlin s’efforçaient de tirer Moscou vers l’Ouest, l’espoir de l’Occident tout entier, exprimé par la majorité des analystes et commentateurs politiques, était que la Russie se défasse enfin de sa dimension eurasiatique pour rejoindre la famille occidentale.L’épisode malencontreux d’août 2008 en Géorgie était plus ou moins digéré, la crise devait réunir la riche Russie et l’Europe endettée, et surtout la présidence de Dimitri Medvedev était vue par beaucoup à l’Ouest comme un symbole d’ouverture et de  libéralisation, dans une Russie qui tournait sans doute et enfin la page Poutine.

Fin 2012 la situation est toute autre. Certes les relations avec la France semblent toujours au beau fixe et ce malgré le changement de majorité présidentielle, une bonne surprise. Contre toute attente, c’est l’Allemagne qui ne se présente plus comme le partenaire idéal qu’elle a été pour la Russie pendant de nombreuses années. Un refroidissement inattendu puisque qu’une motion votée au Bundestag appelle le gouvernement allemand à exprimer clairement ses critiques, liées au retour de Vladimir Poutine au Kremlin mais aussi à l’affaire Pussy Riot. L’affaire aurait pu en rester là si un député conservateur, Andreas Schockenhoff, envoyé spécial de la chancelière pour la Russie n’avait pas dénoncé “  l’intimidation et la répression de la société civile“ et affirmé que: “ la  Russie a choisi la mauvaise voie“. Des déclarations qui ont entraîné la colère des Russes et une légère tension diplomatique.
Lors de la dernière visite d’Angela Merkel en Russie mi novembre, le ton était froid mais cordial, la coopération économique et stratégique restant visiblement primordiale, pour Berlin tout comme pour Moscou. Mais l’Allemagne n’est pas le pire point de discorde entre la Russie l’Occident. Le groupe ADLE (Alliance des démocrates et des libéraux pour l’Europe) a récemment tenu son congrès en Irlande. Les congressistes, après avoir reçu les membres du parti d’opposition russe Iabloko (3,43% des voix en Russie), ont appelé au vote d’une résolution de condamnation de la Russie par le parlement européen et le conseil de l’Europe. Ne s’arrêtant pas là, ils ont simplement menacé la Russie d’être exclue du Conseil de l’Europe, rien que ça. Une tactique similaire à celle d’août 2008, comme vient de le révéler Wikileaks. Est-ce l’effet Syrie, comme c’était l’effet Géorgie en 2008? Ou bien serait-ce l’effet gaz de schiste comme le pense Alexandre Adler qui imagine sans doute un peu rapidement une Europe libérée de la dépendance énergétique russe et de la tyrannie de la société Gazprom qui est de plus en plus dans le collimateur des organismes européens?

 

Bien sur, l’ADLE, Schockenhoff, Iabloko, les Pussy Riot et les Femen ne pèsent pas bien lourd, ni en Europe ni en Russie, mais ils existent et il faut en tenir compte. Mais ces nouvelles tensions avec l’Occident se produisent alors que le Kremlin a affirmé ses ambitions à l’Est, dans son extrême orient  bien sur mais surtout vers l’Asie, tout en affirmant sa nature et son statut de pays européen. Ce faisant, la Russie semble surtout de plus en plus réaffirmer sa dimension eurasiatique, à cheval entre l’Europe et l’Asie, position qui historiquement a toujours été celle qui lui a le plus profité. Mais il n’y a pas que ça. L’UE apparaît de plus en plus comme un partenaire de moins en moins fiable (d’où la volonté de rééquilibrage avec l’Asie) et  c’est surtout son modèle moral et politique qui semble périmé et ne constitue visiblement plus un exemple attractif pour la Russie.

 

Les récents raidissements de la Russie (du point de vue occidental) ne sont pourtant que des ajustements mineurs en vue d’un probable gros changement de cap. On peut par exemple s’offusquer des condamnations des Pussy-Riot, mais il faut ouvrir les yeux sur le fait que la grande majorité du peuple russe (80%) soutient leur condamnation, la moitié des russes pensant même que la  peine est insuffisante! Quand aux Femen, elles ont peut être trouvé de maigres soutiens en France mais sont purement et simplement interdites de séjour en Russie.

 

On peut ne pas être d’accord à l’ouest, mais les russes eux sont aujourd’hui plutôt majoritairement d’accord avec leur pouvoir politique et aussi avec leur église, car ils s’affirment de plus en plus comme un peuple authentiquement chrétien. Selon deux récents sondages, 79% des russes sondés s’affirment orthodoxes et 38% affirment qu’être orthodoxe est très important pour être considéré comme un vrai russe, contre seulement 15% en 1996. Seuls 53% des sondés pensent même que le passeport est une preuve suffisante d’appartenance à l’identité  nationale. Ce retour à la religion et aux traditions, ainsi qu’à une certaine idée non citoyenne de l’identité nationale s’accompagne d’une réaffirmation totale de l’implication de l’état dans ces changements. Il s’agit d’accompagner le retour de la société russe vers un système moral en adéquation avec ses aspirations profondes. Comme l’a parfaitement défini Fedor Loukianov: “Le modèle que Poutine voudrait rétablir revient à faire reconnaître par l’Occident que la Russie est un pays différent par sa base idéologique et morale“.

 

Il faut sans doute se demander dès maintenant si la rupture morale avec l’Occident ne serait pas déjà consommée et si dans un avenir proche, ce n’est pas la Russie qui pourrait devenir un modèle de civilisation pour une Europe de l’Ouest de nouveau en recherche de valeurs.