Category Archives: Άρθρα στα ελληνικά

Πόλεμος στην Συρία: θα αφυπνίσει την Κίνα το διπλή παιχνίδι της Τουρκίας;

2
Πολλοί δημοσιογράφοι έθεσαν το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων εβδομάδων των ρωσικών επιδρομών στη Συρία, πολλές από αυτές τις επιδρομές επικεντρώθηκαν στην επαρχία της Ιντλίμπ  μέσα στην οποία δεν υπάρχει παρουσία του ΙΚ.
Οι Ρώσοι όμως έχουν τους λόγους τους, οι οποίοι είναι προφανείς, για να χτυπήσουν αυτή την περιοχή. Όχι μόνο για να χαλαρώσει η τζιχαντιστική μέγγενη που προσέγγισε την παράκτια αλαουϊτική καρδιά, αλλά επίσης επειδή πολλές ομάδες σε αυτή τη ζώνη συγκεντρώνουν μειονότητες που προέρχονται από τη μετα-σοβιετική περιοχή, όπως για παράδειγμα η Katibat Al Tawhid Wal Jihad, ή ακόμη η Jaish Al Muhajireen Wal Ansar, των οποίων οι τάξεις περιλαμβάνουν πολλούς μαχητές από χώρες της Κεντρικής Ασίας ή Τσετσένους μαχητές.
Κατά τη διάρκεια των σκληρών μαχών οι οποίες στα τέλη της περασμένης άνοιξης έφεραν την πτώση της Ιντλίμπ και της παρουσίας των νομιμοφρόνων στην περιοχή, πολλοί παρατηρητές του εδάφους ανέφεραν επίσης την παρουσία ειδικών τουρκικών δυνάμεων μέσα στις ομάδες των ανταρτών ή να ακόμη τουρκόφωνων μαχητών ενώ ο τουρκικός τύπος κατήγγειλε ανεπίσημες παραδόσεις όπλων και πυρομαχικών σε διάφορες ομάδες ανταρτών, ένα σκάνδαλο, το οποίο παραμένει καταπνιγμένο στο βασίλειο του Ερντογάν. Continue reading

Μονόπολυ των στρατιωτικών βάσεων, προς μια νέα τάξη πραγμάτων;

monopoly-ton-stratiotikon-vaseon-pros-mia-nea-taxi-pragmaton-1-315x236Την περασμένη εβδομάδα, μια πολύ εκπληκτική πληροφορία εμφανίστηκε στο ρωσικό μιντιατικό mainstream,  λέγοντας ότι η Ρωσία απέσυρε το στρατιωτικό προσωπικό της από τη συριακή βάση της Ταρτούς, καθώς και ότι τα πλοία του ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο εφοδιάζονται τώρα από τον Λίβανο .

Επιπλέον, σύμφωνα με φήμες, η Ρωσία θα έλαβε την απόφαση να κλείσει την πρεσβεία της στη Συρία. Αυτά τα έκτακτα μέτρα ελήφθησαν, σύμφωνα με πηγές της ρωσικής εφημερίδας  Vedomosti  (δημιουργήθηκε το 1999 μετά από κοινή πρωτοβουλία των Financial Times, και της Wall Street Journal), προκειμένου να μην τεθεί σε κίνδυνο το ρωσικό προσωπικό της ναυτικής βάσης της Ταρτούς ενώ η Συρία θα αντιμετώπιζε την εντατικοποίηση του εμφυλίου πολέμου.

Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώθηκε από το ρωσικό περιοδικό VPK , που ειδικεύεται στην άμυνα, του οποίου η πηγή φέρεται να δήλωσε ότι η απόφαση αυτή οφείλεται σε «ξαφνική κλιμάκωση της σύγκρουσης στη Συρία και την αναζήτηση ασφαλέστερων λιμανιών» .

Continue reading

Κυπριακή κρίση: μήπως πλησιάζει το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου;

drapeau-chy

Λίγη ιστορία

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Κύπρο οδήγησαν σε υπερβολικό τσουνάμι στα μέσα ενημέρωσης, συχνά μακριά από τη πραγματικότητα . Το νότιο τμήμα του νησιού της Κύπρου (το βόρειο είναι υπό στρατιωτική κατοχή από την Τουρκία από το 1974) έχει πληθυσμό 770.000 κατοίκους, και δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 0,3% του ΑΕΠ της ευρωζώνης.

Το νησί, αν και σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό, τουλάχιστον μέχρι τη παρούσα κρίση, είχε μια πολύ ταραχώδη ιστορία μοιρασμένη ευρέως μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι αναγνώστες που ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα μπορούν να επισκεφθούν αυτή τη εικονογραφημένη ιστορία του νησιού, που σταματά το 2004.

Ακριβώς σε αυτή τη ημερομηνία η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (η χώρα ήταν τότε η πλουσιότερη των νεοεισερχομένων) και το 2008 η Κύπρος εντάχθηκε στη ζώνη του ευρώ. Εκείνη την εποχή το νησί βιώνε ήδη εισροές ρωσικών κεφαλαίων και η φορολογική νομοθεσία ήταν ήδη περίπου η ίδια με τη σημερινή.

«Μεγάλη Αλβανία», το σχέδιο των ΗΠΑ κατά της Ορθοδοξίας στα Βαλκάνια

Ο γεωπολιτικός αναλυτής για την Ευρασία, Alexandre Latsa, σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε σήμερα υποστηρίζει ότι η δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας» είναι ένα σχέδιο των ΗΠΑ για να βλάψει τα συμφέροντα της Σερβίας και της Ρωσίας, καθώς και του Ορθόδοξου κόσμου γενικότερα.
 
Ο Latsa υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν την στιγμή αδυναμίας της Ρωσίας για να επιτεθούν στην Σερβία ενώ τονίζει πως τώρα αυτές τις δύο χώρες έρχονται και πάλι πιο κοντά. 
 
Μεταξύ άλλων στο άρθρο του τονίζει πως η δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», θα βάλει φωτιά στα Βαλκάνια, φωτιά η οποία θα φέρει αποδυνάμωση της Ευρώπης και θα αποσταθεροποιήσει χώρες με ορθόδοξο πληθυσμό  όπως τα Σκόπια, η Ελλάδα, το Μαυροβούνιο και η Σερβία. 
 
«Η Σταυροφορία κατά του κομμουνιστικού κόσμου μετατράπηκε σε μια σταυροφορία ενάντια στον ορθόδοξο κόσμο» αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο του.
 
Ο Alexandre Latsa είναι Γάλλος που ζει και εργάζεται ως σύμβουλος στη Μόσχα


Ρωσία: ενσάρκωση των γκωλικών ονείρων στον 21ο αιώνα


«Μια άλλη ματιά προς την Ρωσία» από τον Αλέξανδρο ΛάτσαΈνας φίλος μου εμπιστεύτηκε πρόσφατα την απογοήτευσή του για την απόλυση
της Nicole Bricq από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ. Ο τελευταίος, μου είπε, πρέπει κατά τη γνώμη του, να έχει υποκύψει στις
πιέσεις του οικονομικού και ενεργειακού λόμπι.Αυτός ο φίλος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο γαλλικός πολιτικός κόσμος δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να αντισταθεί ενάντια στην επίδραση των οικονομικών λόμπι.

Αυτή η συζήτηση έλαβε χώρα πριν από λίγες εβδομάδες και πρόσφατα, μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση πραγματοποιήθηκε στην εκπομπή απόψε ή ποτέ του Frederic Taddei μου θύμισε τη συζήτηση που είχα σε ένα μικρό καφενείο κοντά στην πλατεία Trubnaya.
Μια από τους καλεσμένους της εν λόγω εκπομπής ήταν η Marie France Garaud, ιστορική γκωλικίστρια.Εξήγησε με τον τρόπο της την σύντομη ιστορία της γαλλικής πολιτικής μετά τον πόλεμο. Η εξήγησή της σίγουρα εξέπληξε τις νεότερες γενιές. Σύμφωνα με την ίδια, οι έννοιες της δεξιάς και αριστεράς δεν υπάρχουν σήμερα παρά μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Πριν, υπήρχε από τη μια πλευρά το  κόμμα του προέδρου (η ένωση όλων των Γάλλων που εμπιστεύονταν τον  Στρατηγό Ντε Γκωλ), και από την άλλη πλευρά, ορισμένοι νοσταλγοί τωνμικρών κομμάτων της 4ης Δημοκρατίας.

Αργότερα, η πολιτική σκηνή χωρίστηκε μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιπάλων της μαρξιστικής οικονομίας, ιδίως υπό του Πομπιντού και μετά του Ζισκάρ

Ο γκωλικός πατριωτισμός ξεθώριασε σιγά-σιγά, με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1981, με την εκλογή του Φρανσουά Μιτεράν, εμφανίστηκε η ιδέα της ένωσης της μαρξιστικής και μετα-μαρξιστικής αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα έχοντας αρνηθεί εν τω μεταξύ τη σοβιετική κληρονομιά στο Συνέδριο του 1972 και έπεσε εκλογικά απότομα.Η εμφάνιση ενός αριστερού μπλοκ θα έχει ως άμεση συνέπεια την αγκύρωση ενός δεξιού μπλοκ, γύρω από το κόμμα για τη Συγκέντρωση για τη Δημοκρατία, το RPR, το οποία το 2002 θα γίνει η Ένωση για την Προεδρική Πλειοψηφία ή UMP.Ο δικομματισμός αριστερά/δεξιά που εμφανίστηκε θα βασιστεί από την αρχή σε μια σχεδόν μοναδική απλοποίηση: η αριστερά είναι λαϊκή και εργατική, ενώ η δεξιά είναι αστική και συντηρητική.

Ωστόσο, το 1999, η προφανής προδοσία της γκωλικής κληρονομιάς μέσω της εκποίησης της γαλλικής  κυριαρχίας μεταξύ άλλων μέσω της ολοκλήρωσης στην Ευρώπη, θα οδηγήσει στις πρώτες φάλτσες νότες. Εμφανίστηκε ένα νέο ρήγμα, και χώρισε όσο τη δεξιά όσο και την αριστερά. Σε κάθε μπλοκ, υπάρχει ένα πλειοψηφικό προ-ευρωπαϊκό ρεύμα και ένα μειοψηφικό πατριωτικό ρεύμα που συνυπάρχουν
χαοτικά.

Οι πατριωτικοί της δεξιάς όπως και της αριστεράς, εκφράζονται χοντρικώς με τον ίδιο τρόπο: εγκαταστάθηκε έν ς συμβιβαστικός θεσμικός δικομματισμός, που επιτρέπει μια τελείως ψεύτικη εναλλαγή (οι ηγέτες των κυριότερων κομμάτων της δεξιάς και αριστεράς συμφωνούσαν σχεδόν σε όλα) ενώ οι μετακινήσεις της κυριαρχίας του γαλλικού κράτους εντάθηκαν προς τις κοινοτικές αρχές, είτε στο πολιτικό, οικονομικό, χρηματοπιστωτικό τομέα είτε και στον έλεγχο των συνόρων.

 Όλα αυτά συνέβαλαν στο ότι η Γαλλία σήμερα δεν μπορεί τελικά να θεωρηθεί ως ένα  έθνος, αφού  στερείται εντελώς της κυριαρχίας
από και στο εξής, ενώ η κυριαρχία αποτελεί το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του κράτους . Μπορείτε να φανταστείτε ένα κυρίαρχο έθνος
χωρίς κυρίαρχο κράτος;
Η Γαλλία του Ντε Γκωλ είχε όμως μεταφράσει τέλεια την τέλεια και εφικτή αλχημεία μεταξύ της διατήρησης της εθνικής
κυριαρχίας και της δημιουργίας μιας ισχυρής Ευρώπης: η Ευρώπη των εθνών και των κρατών.Ο Στρατηγός ευχόταν μια Ευρώπη των πατρίδων με επίκεντρο το γαλλο-γερμανικό ζεύγος και στραμμένη προς τη Ρωσία και όχι προς το αγγλοσαξονικό διωνυμικό Αμερική/Αγγλία. Η ιδέα του Ντε Γκωλ ήταν απλή: η Ευρώπη έπρεπε να βασιστεί στη συνεργασία και χωρίς
υπερεθνικό όργανο και να βασιστεί στη συνολική κυριαρχία των κρατών, με άλλα λόγια, το ακριβώς αντίθετο της ομοσπονδιακής διαδικασίας
ολοκλήρωσης που συντελείται σήμερα μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης .Τα περισσότερα από τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών βρίσκονται σε διαδικασία πλήρους εξαφάνισης στην Ευρώπη.

Ποια;

Το δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορά τους, να τυπώσουν το νόμισμα τους, να  αποδώσουν δικαιοσύνη, να αποφασίσουν αν θα κάνουν πόλεμο η όχι.

Δυστυχώς για τους λαούς της Ευρώπης, οι πολιτικές ελίτ τους συμμετέχουν εθελοντικά σε ένα πολιτικό σύστημα όπου δεν ελέγχουν ούτε πια και τους προϋπολογισμούς τους.

Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε σε βάθος και για πολύ ώρα γιατί και πώς φτάσαμε εκεί.

Ωστόσο, ο Ντε Γκωλ, είχε συμπεράνει τη κατάσταση ενώ, στο τέλος της καριέρας του, ήδη εμφανιζόταν αυτός ο αδύναμος δικομματισμός.

Είχε δηλώσει: «Η τραγωδία της Γαλλίας είναι ότι η αριστερά δεν είναι πια λαϊκή, και η δεξιά δεν είναι πια εθνική».

Ενώ η ευρωπαϊκή ενοποίηση έγινε με τη διάλυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, η Ρωσία από τις αρχές του αιώνα μέχρι σήμερα φαίνεται να ακολουθεί μια άλλη πορεία.

Πολλά έχουν ειπωθεί στα ξένα μέσα ενημέρωσης για την «σκληρή μέθοδο α-λα-ρωσικά», της μη-συμμόρφωσης με τα ανθρώπινα δικαιώματα και επίσης για τη βία με την οποία το κράτος έκανε τον πόλεμο στην Τσετσενία.


Αλλά λίγο είπαν για το γεγονός ότι αυτός ο πόλεμος ήταν μια εσωτερική και περιφερειακή σύγκρουση για την αποκατάσταση της ομοσπονδιακής κυριαρχίας, για να συντρίψει τον αυτονομιστικό κίνδυνο. Ένας αυτονομιστικός κίνδυνος που απειλεί ορισμένα ευρωπαϊκά
κράτη σήμερα.
Ομιλούν ελάχιστα επίσης, για τη ρωσική οικονομική πολιτική και την έμμονη άρνησης του εξωτερικού χρέους της, ωστόσο, δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι οι ρωσικές μελλοντικές γενιές θα ευχαριστήσουν τους σημερινούς ρώσους πολιτικούς, τουλάχιστον από αυτή την άποψη.Όσον αφορά τους επιχειρηματίες που φυλακίστηκαν για υπεξαίρεσεις (κάποιους από τους διάσημους ολιγάρχες), απεικονίζουν ένα αρκετά σαφές μήνυμα: στη Ρωσία σήμερα, παρ ‘όλες τις ελλείψεις που αυτό μπορεί να προκαλέσει, υφίσταται η πριμοδότηση της πολιτικής έναντι της οικονομίας και όχι το αντίστροφο.Ως εκ τούτου, το μάθημα του Πικαλέβο του 2009 θα μπορούσε να αποτελέσει νομολογία. Τα μαζικά σχέδια αναδιάρθρωσης των ενόπλων δυνάμεων ή το γεγονός ότι οι δύο μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρείες στον πλανήτη είναι κρατικοποιημένες, μεταφράζουν εξάλλου
αρκετά καλά το γεγονός ότι το ρωσικό κράτος θέλει να παραμείνει πλήρως κυρίαρχο των Ρώσων καπιταλιστών, αλλά και ενώπιον των πολυεθνικών εταιρείων.

Όσον αφορά τον «πολυκομματισμό α-λα-ρωσικά», ο οποίος μεταφράζεται με τη διακυβέρνηση μιας μοναδικής ενιαίας πολιτικής δομής,
όλων των ρευμάτων, αλλά που θα μπορούσαμε να ονομαστούμε το κόμμα της πλειοψηφίας, θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με το γκωλικό κόμμα στη Γαλλία, τη στιγμή της ίδρυσης της 5ης Δημοκρατίας.

Μια σύγκριση που δεν είναι καθόλου νέα, καθώς ο οραματιστής Emmanuel Todd, από το 2002, προέβλεπε αυτή τη προοπτική του Γκωλισμού α-λα-ρωσικά στο βιβλίο του Μετά την αυτοκρατορία:

«Την ώρα της συζήτησης για την παγκοσμιοποίηση και της καθολικής αλληλεξάρτησης, η Ρωσία θα μπορούσε να αναδυθεί, σύμφωνα με ένα σενάριο που ενσωματώνει όλες τις πιο αισιόδοξες παραδοχές, ως τεράστια δημοκρατία που θα εξισορροπήσει τους εξωτερικούς λογαριασμούς της και απολαμβάνοντας μια ανεξάρτητη ενεργειακή αυτονομία, εν ολίγοις, σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η ενσάρκωση του γκωλικού ονείρου».